Another day in Jakarta

Wakker geworden door het gebonk op de muren, sta ik op na een niet al te lange nachtrust. De buren beginnen al vroeg met het bouwen van de nieuwe woning hiernaast. Voor hen is het waarschijnlijk beter vroeg te beginnen aangezien het de laatste dagen erg warm.

Na een klein ontbijt stap ik naar buiten om vervolgens mij een weg te banen door de drukke straten van Jakarta. Langs de weg wacht ik op een minibus, die al gauw aankomt rijden. Op naar het volgende vervoersmiddel, de busway. Uiteraard is het ook daar druk. Dat normaal hier. Maar ik heb nog geen idee wat me te wachten staat bij de halte waar ik moet overstappen. Daar aangekomen strand ik op een kudde van mensen! Beleefdheid is er niet bij, aangezien iedereen zo snel mogelijk zijn weg wil vervolgen. Lopen hoeft bijna niet aangezien je gewoon vooruit geduwd wordt. De kinderen joelen als er een bus voorbij komt rijden, maar niet stopt. Teleurgesteld wachten ze op de volgende bus.
Na eindelijk een bus ingedrukt te worden vervolg ik mijn weg naar het noorden van Jakarta. Uiteindelijk heeft het een goede 2,5 uur geduurd om van zuid naar noord te gaan. Ik vervolg mij weg wandelend verder, niet onopgemerkt. Kinderen schreeuwen en zeggen je gedag. Na een bezoek aan een bankmuseum loop ik de markt op. Daar verkopen ze veel producten als shirts en sieraden, maar ook diverse soorten voedsel en fruit. Een aapje, geketend aan een ketting, is zichzelf rustig aan het wassen. Tussendoor maak ik wat foto’s van de oude Nederlandse gebouwen. Vele zijn slecht onderhouden en vervallen. Ik krijg de mogelijkheid om een van de gebouwen te bezoeken. De varens geven een mooie sfeer aan de vervallen muren. Ik probeer me in te beelden hoe het hier vroeger was. Toen was het een rijke omgeving, gedreven door de handel. Nu is het vervallen en veel gebouwen zijn dichtgespijkerd met hout.

Tijd voor lunch! Ik bestel rijst met soep. Een soep die erg pittig is. Dat werkt in je nadeel, want het is al erg heet deze dag. Het zweet druipt dan ook van mijn voorhoofd.
Mijn volgende stop is de haven in het noorden van Jakarta. Ik kan me niet voorstellen dat hier veel toeristen komen. Maar warempel, daar lopen er toch een paar rond. Misschien dat ze verdwaald zijn, ik weet het niet. Een oude man vraagt of ik een stukje mee wil varen. De prijs is wat hoog, maar uiteindelijk besluit ik om toch maar mee te gaan. Na wat overleg wil hij me naar een van de achterstand buurten brengen. Als we daar aankomen voel ik me lichtelijk op mijn ongemak. Zeker wanneer je een dure camera om je nek hebt hangen. Er drijft veel plastic en rotzooi in het water. Daarnaast druipt het vocht uit enkel gebouwen in het water. Ik ga er maar vanuit dat het hier om toiletgebouwen gaan. De ratten lopen over de bamboepalen die in het water staan en liggen. Toch zijn de mensen hier erg vrolijk en wuiven ze met een glimlach naar mij, vanuit het raam. Ik voel me al meer op mijn gemak en zwaai met een lach terug.
Ik besluit verder te gaan lopen door de smalle straten van deze buurt. Een enkele keer moet ik de weg vragen om uiteindelijk bij een ander museum uit te komen. Ook hier word veel groente en fruit verkocht worden. Een klein jochie zit in een speeltoestel word voortbewogen word door spierkracht van een man. Ik bereik uiteindelijk het museum. Eenn mooi lang wit gebouw met houten deurtjes voor de ramen. Ik kijk wat rond en sluip stiekem naar boven. Daar beland ik op een stoffige zolder, maar dat geeft me wel een mooi uitzicht op de het plein want centraal in het gebouw te vinden is.
Na een kort bezoek vervolg ik mijn weg terug door de vervallen straten. Soms moet ik de straat oversteken en dat is werkelijk een uitdaging met de drukte van het verkeer. Ik bereik de busway en vervolg mijn weg richting het nationale monument van Indonesië. Inmiddels is het al donker. De toren is mooi belicht en ik krijg het voor elkaar om een goede foto te maken. Het is inmiddels ook alweer tijd voor avondeten. Ik bezoek gauw een van de voedselkarretjes die op de straat te vinden zijn en bestel daar nasi goreng, waar ik later, zittend op het gras, heerlijk van zal genieten. Vermoeid loop ik terug naar de busway om naar huis te keren. Dit keer is het gelukkig niet zo druk en weet ik nog een zitplaats te vinden ook. Ik ben niet de enige die moe is, een aantal mensen zit te slapen terwijl de bus volgas de stad door rijdt. Mijn laatste transportmiddel is de minibus, die staat al klaar. Ik verbaas me altijd hoeveel mensen er in zo’n kleine auto gaan, maar hou me er niet meer mee bezig. Ik tik op het plafond, dit is waar ik uit moet. De bestuurder begrijpt het en ik betaal hem een klein bedrag (omgerekend 15 eurocent).

’s Avonds laat kom ik weer thuis. Als ik via de trap naar boven loop kijk ik even rechts over mijn schouder. Daar zie ik de buren buiten in het bouwval liggen slapen. Ik loop stilletjes door en loop mijn kamer binnen. Daar plof ik neer op mijn bed, om te rusten na een lange dag. Wachtend totdat ik weer wakker geklopt word door mijn buren….