Vijf onvergetelijke weken!!

De afgelopen weken zijn misschien wel de meest leerzame weken van mijn leven geweest. In elk geval waren ze ongelooflijk bijzonder en zal ik het nooit vergeten!

Het begon allemaal met de reis. Het heeft vier hele/halve dagen gekost om op het veld kamp te komen. Maandag twee vluchten, eerst naar Pontianak en vervolgens naar Ketapang. Dinsdag per boot naar het hoofdkamp van Alas Kusma Group en vervolgens per auto naar een ander verblijf (Tanjung Asam). En woensdag door naar weer een ander kamp. En donderdag dan uiteindelijk lopend en achterop de motor naar ons zelfgebouwde kamp in het bos. Overigens zijn de wegen hier van klei en erg glad door de regen en daarnaast ook erg steil. Wat het vervoer niet echt comfortabel maakt, maar achterop de motor was genieten.

Na de lange reis hebben we in vier dagen vier transecten gelopen. Allen een kilometer lengte, op een na (1,5 km). Daarnaast moesten we lopend naar die transecten toe en gemiddeld zal een wandeling ongeveer 5-10 km geweest zijn. Moeilijke wandelingen waren het wel. Met name de vierde transect was erg zwaar. Het koste ons vier uur om bij het transect te komen omdat het ongelofelijk steil was (twee weken later zou het allemaal vergelijkbaar met deze transect). Daarnaast veel rotsen en watervallen waar je lelijk kon vallen. ’s Middags begon het te regenen wat het nog moeilijker maakte en het werd ook al schemerig waardoor je weinig zag. Dat betekende ook dat je soms uitgleed een greep naar een boom, maar niet zag dat die vol met doornen zat (er zijn hier veel planten/bomen met hele nare doornen en stekels). Genoeg doornen in mijn hand dus.
Er zijn veel kleine riviertjes die je moet oversteken en het is hier allemaal meer bergachtig dan ik gedacht had. Maar dat vind ik juist genieten. Het bos waar wij verbleven is namelijk prachtig, in tegenstelling tot sommige andere gebieden hier, want ik heb ook een hoop ontbossing gezien voor plantages en dat ziet er maar kaal en sneu uit.
Korte samenvatting van deze week: veel bloedzuigers, gestoken door fire ants (geen pretje), overnachten in de jungle, gekookt water drinken maar ook water uit de riviertjes, illegale houtkap gezien, goud mijnen, schorpioen, en heel veel bijzondere dieren.
Ook heb ik oog in oog gestaan met het gevaar van het tropische bos. Op de terugweg van de eerste tranect was het al schemerig en mijn hoofdlampje was kapot. We liepen op de weg en ik wou de volgende stap al zetten, maar ik zag een in mijn ogen vreemde vreemde tak. Ik besloot maar even te wachten en beter te kijken. Een hele goede beslissing, want het bleek een cobra te zijn. Één bijt van deze slang zou betekenen dat ik het niet had na kunnen vertellen.

Deze week was erg bijzonder voor mij. Het team waar ik mee samenwerk is echt geweldig. Ontzettend leuke mensen en ik heb veel gelachen, ook met de lokale mensen met wie ik niet echt kon communiceren. Ik voelde mee ook ontzettend sterk door alles wat ik meegemaakt heb. Want ik heb gewoon in het bos moeten “overleven.” Totaal geen luxe hier, maar ik heb me goed kunnen aanpassen. We zaten dan ook grapjes te maken dat ik Ironman was.
Maar helaas werd ik ook weer even met beide benen op de grond gezet. Terug bij een van de kampen werd ik ziek. Later werd me verteld dat het waarschijnlijk van het water uit het bos geweest zou zijn. Dat betekende een wijziging in de planning. Een wijziging die mij erg betreurde. Wat er werd mij aangeraden om een week in het geusthouse (Tanjung Asam) te verblijven totdat het team terug zou komen. Ik heb enorm gebaald en ik zat met een brok in mijn keel in de auto terug waarbij de tranen bijna in mijn ogen schoot. Zit je eindelijk in de jungle, moet je noodgedwongen een week missen!

Na de eerste dag ziek zijn leek alles wel weer beter, maar de derde dag was de diarree gewoon weer terug. Eetlust was nog steeds laag en ik zal de nodige kilo’s zijn kwijtgeraakt! Uiteindelijk heb ik me vier dagen slecht gegeten, maar me niet heel erg slecht gevoeld. Eigenlijk had ik gewoon meegewild met het team ondanks dat ik ziek was. Maar hun beslissing was wel het wijst. Wel moest ik me ruim een week zien te vermaken in het geusthouse waar vrij weinig te doen was behalve televisie. Gelukkig heb ik wel verschillende mensen kunnen spreken, foto’s kunnen bewerken en een beetje de omgeving kunnen verkennen.
Met een dubbel gevoel moest ik later aanhoren dat ze veel nesten waren tegengekomen die week. Dat heb ik dus moeten missen.
Wel was ik blij dat mijn team weer terug was. Pak Narun nam me later mee naar een lokale voetbalwedstrijd. Het slechtste veld wat ik ooit gezien heb maar met een berg op de achtergrond wel de mooiste locatie. Bijzonder was het ook hoeveel mensen van verre er op zo’n wedstrijd af komen. De wedstrijd was leuk om te zien, maar was ook smerig spel. Later moest ik op de foto met een aantal voetbalspelers. Op de terugweg werd het al donker en deed het licht van de motor het niet. Een simpele oplossing: koop een hoofdlamp.

De volgende trip zouden we niet in het bos verblijven maar in Camp Tiggal. Daar werd ik erg goed verzorgd. Ik kreeg de mooiste kamer en warme chocolade melk bij het ontbijt. Daarvoor in de plaats heb ik wel drie fotoshoots moeten ondergaan.
In totaal hebben we in twee teams 19 transecten gelopen. Daarvan heb ik er tien met een groep van vijf mensen gedaan. Na de tien transecten in elf dagen was ik ook totaal op want zwaar was het zeker. Het is hier bergachtig en wandelingen zijn daardoor niet altijd (eigenlijk nooit) makkelijk. Maar prachtig is het zeker ondanks de houtkap activiteiten. Ik heb nu met eigen ogen kunnen zien wat duurzame houtkap inhoud en heb het van dichtbij kunnen zien. En ik moet zeggen dat ik er erg positief over ben.
Ik heb veel bijzondere dingen gezien. Om een rijtje op te noemen: veel Hornbills, Beo’s, Bubuts, veel primaten waaronder gibbons, redleaf-monkeys en makaken, slangen, prachtige vlinders waaronder een enorme(!) nachtvlinder, sporen van een clouded leopard(!), prachtige watervallen en schitterende landschappen. Ongetwijfeld vergeet ik dingen. Die zullen jullie wellicht wel in Nederland horen als ik mijn verhalen wat uitgebreider zal vertellen.
Natuurlijk draaide het allemaal om de Orangutan nesten. Daar hebben we veel van gezien, maar ik heb ze lang niet allemaal gezien. Dit omdat mijn taak was om fruit te verzamelen wat we onderweg vonden. Wat ik niet gemist heb is de Orangutan. Ik heb het geluk gehad dat ik een Orangutan met jong heb kunnen aanschouwen. Dat was een prachtig moment!

Natuurlijk mag ik niet het team hier niet vergeten. Dit team was echt ongelooflijk. Ik heb me nooit zo erg vermaakt. Ondanks dat ik niet iedereen kon begrijpen vanwege de taal, hebben we ontzettend veel gelachen. Bijna elke avond speelden we een kaartspel waarbij nog meer gelachen werd. En ook in het bos was er veel humor. Ik kon het met name goed vinden met Pak Narun. Hij heeft dezelfde humor als ik en dat klikte erg goed. Regelmatig verstopte hij zich achter de wortels/stam van een boom om vervolgens keihard met iets op de wortel te slaan. Dat had ik gauw genoeg door en probeerde hem dus via de andere kant te verassen. Zo werd het dus een kat en muisspel. Maar ook de rest van het team was bijzonder. Bedankt Pak Pitrus, Pangkau, Andi, Devi, Juri, Baga, Pak Ari, Pak Arnest en Pak Arif. En niet te vergeten de mensen in de verschillende loggingcamps die me zo enorm goed opgevangen hebben! Werken met een fantastisch team heeft ook een keerzijde. Er komt een tijd dat er afscheid genomen moet worden. Ooit hoop ik ze terug te zien maar die kans zal wel klein zijn. Als iemand een antwoord heeft op de vraag hoe je contact houd met lokale mensen aan de andere kant van de wereld, vertel het me alsjeblieft!

Ik had verwacht dat de laatste dagen in Tanjung Asam Camp niet bijzonder zou zijn. Maar ook daar heb ik nog wat herinneringen kunnen maken. Een bijzonder en hilarische moment was dat Pak Narun mij naar een lokaal feest bracht. Daar werd lokale Dayak muziek gespeelt en gezongen en gedanst. Als buitenlander val je daar ook op en al gauw stond er een groep kinderen om me heen die mij probeerden te laten dansen. Als ik dan wat van hun nadeed schoten ze erg in de lach. Uiteindelijk moest ik ook het podium op om daar te dansen. Dat is dus echt totaal niks voor mij en daar zag ik ook tegenop want gevoel voor ritme heb ik niet echt (echt niet). Ongetwijfeld heb ik veel mensen laten lachen daar en ik hoop niet dat Arif de filmpjes op youtube zet…

Ik kan nu terugkijken op een heel erg speciale maand in mijn leven. Dit kan met zekerheid een nieuw hoofdstuk van mijn leven genoemd worden. Waarschijnlijk zal deze maand mij ook zichtbaar veranderd hebben. Naast dat ik persoonlijk veranderd zal zijn heeft dit ook veel aan mijn lichaam veranderd. Mijn beenspieren zullen enorm gegroeid zijn en ik zal waarschijnlijk wel de nodige kilo’s zijn kwijt geraakt.

Het zijn de kleine details die het allemaal zo bijzonder maakte. De primaat die de weg oversteekt terwijl je achterin de pickuptruck staat met 70 km/u (zitten achterin de pickup is prettiger maar niet comfortabel, je stuitert werkelijk alle kanten op), het moment dat de je de Orangutan ziet slingeren in de bomen, de wand met watervallen, prachtige zonsondergangen, regenbogen om de zon, mist die in de bergen hangt, het leren van een Dayak dans, de lokale dorpen, bijna ondersteboven gelopen worden door een wild varken waarbij een pistool half op mij en op het varken gericht wordt om het dier af te schrikken, dat ene kikkertje wat je na tien keer goed kijken pas ziet doordat het zo goed gecamoufleerd is en zelfs de bloedzuigers die je elke keer weer van je kleding probeert af te schieten. Zo zijn er veel van die details en herinneringen. Dat allemaal draag ik nu bij me. Elke keer als ik nu naar mijn linkerarm kijk zie ik daar die Dayak armband, gemaakt van materiaal uit het bos, die Arnest voor mij gemaakt heeft, en dan denk ik terug aan die prachtige tijd die ik hier beleefd heb.

I LOVE BORNEO!!!