Mijn ontdekkingsreis!

Het is bijna zover, ik sta aan het begin van mijn reis naar Indonesië. Graag geef ik nog van tevoren een inleiding op mijn stage.

Het is bijzonder hoe dingen in het leven gaan. Had mij een jaar geleden verteld dat ik in maart 2012 in Indonesië zou zitten voor het WNF en ik had je voor gek verklaard.
Zeker als je bedenkt dat ik nooit de intentie gehad heb om bij het WNF te solliciteren voor een stage.

Hoe ben ik er dan terecht gekomen? Na een mislukte poging om bij een lokale organisatie stage te lopen in Indonesië had ik mijn zinnen gezet om echt naar Indonesië te gaan. Het land had en heeft mijn interesse getrokken. Ik sprak daar met een leraar over en die heeft mij vervolgens in contact gebracht met een organisatie in Nederland die in Indonesië hulp bied bij kapconcessies voor FSC certificering. Vervolgens hebben deze organisatie en mijn leraar me voorgeschreven bij het WNF en kreeg ik niet veel later een telefoontje van het WNF en is het balletje zo gaan rollen.

Voor diegene die nog niet weten wat ik precies ga doen zal ik een korte omschrijving maken over mijn stage. Het focust zich op de impact die houtkap heeft op Orang utans. Daarbij richt het zich vooral op de populatie dichtheid. Daarnaast komt er waarschijnlijk ook een vergelijking in de biodiversiteit tussen een kapconcessie en een nationaal park. Om daar dus ook een vergelijking van te maken en conclusies te kunnen trekken. Deze twee onderzoeken vinden plaats op het grootste eiland van Indonesië, Borneo (Central en West Kalimantan). Maar de eerste weken zal ik verblijven in miljoenenstad Jakarta, waar het hoofdkantoor van het WNF Indonesië gelokaliseerd is.

De stage maakt natuurlijk deel uit van mijn opleiding Tropische Bosbouw (major van bos- en natuurbeheer), en is gefocust op praktische ervaring opdoen in de tropen, leren omgaan met een andere cultuur en een toekomst perspectief opbouwen. In principe is dat over het algemeen de reden achter een stage. Maar in mijn geval is het veel meer dan dat.

De keuze om Tropische Bosbouw te gaan studeren was een heel moeilijke. Daar horen verre reizen bij en dat betekend dingen achterlaten. Aan het begin van het derde jaar heb ik dagen gehad dat ik dacht; waar ben ik aan begonnen! Ik heb zelfs overwogen om te stoppen vanwege twijfels of ik ook wel echt richting de tropen wil gaan. Nou ben ik daar nog steeds niet uit, maar er is inmiddels wel een hoop veranderd.
Persoonlijke groei is een de drijfveer voor mij om er mee door te zetten. Dat was ook de doorslaggevende reden om voor Tropische Bosbouw te kiezen en dat is ook de reden dat ik er in doorzet. En waar anders dan in een totaal onbekende omgeving kun je beter jezelf leren kennen en persoonlijke ontwikkeling verwezenlijken?

Tegenwoordig is het niet moeilijk om de wereld te verkennen en ontdekken. Er zijn al vele mensen mij voorgegaan. Dat is al vele honderden jaren geleden gebeurt toen wetenschappers en ontdekkingsreizigers per schip vertrokken richting het onbekende en daar de wereld ontdekten zoals wij die nu kennen. Er zijn twee dingen die nu anders zijn, het transportmiddel en de kennis is vele malen groter. Toch is het voor mij net zo goed een ontdekkingsreis en niet minder bijzonder. Het is iets heel persoonlijks. Ik denk ook dat het moeilijk uit te leggen is hoe ik me nu voel en wat ik nu meemaak. Daarvoor zou je zelf een verre reis moeten maken, want ik realiseer me nu wel dat het iets heel persoonlijks is. Ik sta echt aan het begin van mijn ontdekkingsreis.

De laatste maanden heb ik totaal geen last gehad van stress vanwege het voorbereiden van de stage. Het is heerlijk om er zo kalm onder te zijn, maar dat heeft te maken met het vertrouwen dat het allemaal goed gaat komen. Als een gelovig mens ben ik er echt van overtuigd dat God mij zal begeleiden tijdens deze stage en er niet alleen voor zal staan, in alle dingen die ik tegen zal komen. In Indonesië zal ik ongetwijfeld moeilijke en vervelende dingen meemaken. Maar Hij zal me begeleiden op pad en weg.

Inmiddels heb ik de gelegenheid gehad om van familie en vrienden “afscheid” te nemen. De reden dat afscheid tussen aanhalingstekens staat is omdat ik afscheid te definitief vind. Ik zie het meer als een tot ziens. Maar het feit dat ik vrienden en familie gedag heb kunnen zeggen en steun van hen gekregen hebt, betekend ontzettend veel voor me. Daar ben ik echt dankbaar voor en dat is misschien ook wel goed dat ik dat nog even duidelijk maak. Ook van de mensen van wie ik het niet verwacht had.

Tot zover mijn intro op de stage, nu nog vanuit Nederland. Ik hoop gauw, op een leuke manier, een berichtje te kunnen plaatsen vanuit een warmer oord. Verder wens ik iedereen een goed half jaar toe, in alles wat jullie mee mogen maken.

Sampai nanti (Tot ziens)!