One week in the concrete jungle

De eerste week zit erop! Een week vol nieuwe ervaringen!
Na een stroeve start heb ik mezelf herpakt en ben ik nu wel een beetje ingeburgerd hier. Wel heb ik nog genoeg te leren (zoals de taal), maar dat gaat wel goed komen.

Ik ben in elk geval blij dat ik mezelf nu enigszins kan redden. In het begin voelde het echt alsof je alles opnieuw moest leren. Zelfs de meest simpele dingen als; waar laat ik mijn afval, waar is de winkel, waar kan ik eten, hoe bestel ik hier eten, ho doe ik mijn was, etc.

Gelukkig heb ik goed begeleiding gehad en is alles nu wat meer duidelijk. Ook in het weekend had ik het goed voor elkaar. Een collega van me had me zaterdag uitgenodigd, ze woont hier vlakbij en ik kon daar een was draaien, tv kijken en kreeg eten voorgeschoteld. Sowieso krijg ik hier wel vaker wat van mensen, hou ik totaal niet van!
Op zondag had ze me ook uitgenodigd om mee te gaan naar familie van haar. Dat sloeg ik niet af want zo kreeg ik nog wat te zien buiten Jakarta. Haar broer woont net buiten Jakarta in een plaatsje genaamd Bekasi. Ondanks dat het nog steeds vol is daar, was het wel iets ruimer en heb ik kunnen genieten van de diverse soorten fruitbomen, palmen, hagedissen, vlinders, etc.
Ook minder leuke dingen kom je tegen. Een vrouw met een kind die zo ontzettend mager was, dat was gewoon hartverscheurend!
De terugweg reden we met een minibus. Een minibus is hier voor een Nederlander een Iniminibus, want je bent iets langer dan de gemiddelde Indonesiër. Dus dat betekend dat je zowat kruipend in dat busje (wat gewoon een auto is) moet. Achterin zitten dan twee banken tegenover elkaar, en daar gaan dus veertien mensen in! Stel je dit eens voor: 32 graden en met veertien personen in een auto. HEET!!! En dan na een paar honderd meter mag je er weer uit, lekke band! Ik heb er wel van genoten. Daarna rijst eten met je handen, ook een ervaring, want je wordt gewoon keihard uitgelachen omdat je er niks van bakt.

Ik had het vorige keer al over de kakkerlakken gehad. Die heb ik afgelopen week bestreden met een chemisch middeltje. Het bleken er meer te zijn dan ik dacht. Uiteindelijk heb ik een stuk of 16 kakkerlakken moeten verwijderen. Maar het lijkt nu voorbij te zijn. Zo niet, dan doen we gewoon poging twee want het is sterk spul.

Op het werk is het goed te doen. Veel hoef ik niet te doen. Ik ben vooral bezig met lezen over certificering van hout, duurzame houtkap, aapjes, etc. Dat doe ik totdat ik mijn eerste trip naar West-Kalimantan maak. Ik zie daar al erg naar uit, want ondanks dat ik het lezen zeer leerzaam en interessant vind raak ik er ook wel een beetje op uitgekeken. Zoals het er nu naar uit ziet vertrek ik volgende week die kant op! Dan zal ik ook eindelijk een beetje foto’s gaan maken.

Mensen hier op straat spreken je veel aan. Als buitenlander val je ontzettend op want het is niet zo multicultureel als Nederland. En zeker in de achterbuurt waar ik woon, leven alleen maar Indonesiërs. Vooral de kinderen vinden je interessant. Dan hoor je weer: “Hi, Mister!” en zwaai je maar terug. Ook proberen ze nog wat andere dingen te zeggen en als ik ze dan niet begrijp gaan ze lachen.

Eten is hier goed te doen. Ik probeer van alles uit en ik heb geen idee wat alles is. Zolang het maar binnen te houden. Gelukkig is het niet alleen maar rijst (want 3x rijst op een dag zou ik echt niet aankunnen). Ik kan nog een beetje variëren met soep, brood en fruit. Op het werk heb ik zelfs een keer gewoon pasta kunnen eten. Eten is hier wel wat scherper als in Nederland, maar het valt over het algemeen wel mee.
Veel fruit wat je hier hebt, heb ik nog nooit eerder gezien. Duku, Manggis, Rambutan en Kedondong zijn enkele voorbeelden van wat hier te verkrijgen is. En het smaakt over het algemeen erg goed. Wat wel minder is, zijn de vele pitten die erin zitten.

Graag wou ik nog iedereen bedanken die gereageerd heeft op mijn blog. Ik ben erg blij met de reacties. Ik zie dan ook weer uit naar de volgende reacties!

De eerste dag was echt zwaar, dan voelde je de leegte. Zit je daar in je eentje en ben je aangewezen op jezelf. Maar nu een week later weet ik dat dit echt de moeite waard is om te doen en een bijzondere ervaring. Waarschijnlijk zal het, ondanks dat de tijd gewoon rustig doortikt, ook zo voorbij zijn.
Graag wou ik nog iedereen bedanken die gereageerd heeft op mijn blog. Ik ben erg blij met de reacties. Ik zie dan ook weer uit naar de volgende reacties! En ook de mensen die gemaild hebben, hartelijk dank. Want daar heb je veel aan de eerste dagen! Groeten en tot een volgende bericht!